The Atomic 44's (US) - Slam Allen (US) - Alan Haynes (US) Mini Blues Festival KTBA Vlierden (NL) (10-04-2022) report & photo credits: Freddie info club: KTBA info artist: The Atomic 44's - Slam Allen - Alan Haynes © Rootsville 2022

Nog maar de tweede concert dag en alweer het laatste van dit clubseizoen voor "KBTA" in het Nederlandse Vlierden, en dit alles schrijven we op de conto van "Corona". Hier in Vlierden weten de gebroeders Brouwers wel hoe ze het moeten aanpakken en meteen maakten ze het op deze zonnige zondagnamiddag maar een mini-festival van. Het zou dan ook weer een terugzien worden met oude vriend Eric 'Jailhouse' Von Herzen en dus ging het vanuit Gevarenwinkel rechtstreeks richting Nederland. Met Martin Brouwers als obligate MC waren we er klaar voor...

"The Atomic 44's" dat zijn Johnny Main van "The 44's" en Eric Von Herzen van de "Atomic Roadkings" die beiden uit Orange County de handen in elkaar hebben geslagen om deze "The Atomic 44's" op te gaan starten. Het nieuws over deze samenwerking bereikte me al in 2019 maar het duurde daarna nog een paar jaar tot ze naar Europa zouden komen, de reden daarvoor kennen we ondertussen wel al allemaal.

Toen ik in 2019 vanuit Californië de eerste single kon ontvangen zag ik het wel zitten mede ook toen ik vernam dat Kid Ramos en Bill Stuve ook zouden deel uit maken van deze nieuwe formatie. Het volledige album kreeg ik al vlug digitaal in handen maar op het fysieke exemplaartje werd het nog even wachten. Dan maar PR doen met de digitale versie en het lukte. Zo wist ik ook de interesse te wekken van Danny van "Move2Blues". Met "The Boogeyman" kwam dan vorig jaar de tweede single uit en kon eindelijk een Europese tour op poten worden gezet, en zo keken we uit naar een weerzien met Eric. Ondertussen ging het ook slechte met de gezondheid van Kid Ramos en deden Johnny en Eric maar beroep op een Belgische ritme sectie bestaande uit Gert Servaes en Renaud Lesire.

Het weerzien met Eric gebeurde een beetje in mineur daar hij nog maar net de dood van zijn jongere zus mocht vernemen. Waarbij nog onze oprechte deelneming bij dit verlies. Een tour beginnen met zulk droevig nieuwe is uiteraard geen sinecure en merkte ik al dadelijk dat het Eric Von Herzen uiteraard zwaar viel. Neem daar nog eens bij dat het voor deze heren niet opperbest is om op een vroeg aanvangsuur te moeten starten maar desalniettemin zouden ze er iets van gaan maken hier bij "KTBA".

Ze begonnen er een beetje terughoudend aan met nummers als "Too Many Drivers" en "Wish You Would". Al vlug voelden we dat het richting "Lester Butler" zou gaan en ook al houden we van nummers als "Automatic" en "Goin' To Church" toch was ik een beetje verbaast dat ze de eigen originals niet brachten van hun toch wel erg sterke debuutalbum.

Een nummer als "Juke" zette dan eindelijk ook een beetje meer schwung erin en zo kwamen beide heren toch eindelijk onder stoom te staan. Dat onze Belgskes Gert Servaes en Renaud Lesire zich nog maar pas deze twee frontmannen kwamen te vervoegen kon je niet in het minste merken, alsof ze al jaren samen spelen. Eind goed al goed en zo konden we ons gaan opmaken voor de tweede première. Met "Olivia" kregen we zo een oudje van Eric Von Herzen te horen al hoop ik dat ze tegen donderdag ook meer nieuwe nummers gaan spelen bij "Move2Blues".

De tweede première van de dag kwam er met "Slam Allen". Als tourmanager met Pascal Delmas maar toch was er maar heel weinig info te vinden op het "www" tot ik aan de recensie begon en er plots zijn website kwam te vinden. Naast Pascal Delmas werd deze "Slam Allen" nog door twee andere klasbakken ondersteund met aan de keyboards en mondharmonica de uit Barcelona afkomstige "Victo Puertas" en op basgitaar "Antoine Escalier".

Slam speelde eerst drums voor de soulband "The Allen Brothers" en later leerde hij gitaar van zijn vader, Harrison Allen en zijn oom, Cecil Allen. Naarmate hij vorderde in hun ogen, wist de familie dat ze een speciaal talent hadden om te koesteren! Vandaag de dag, met 6 cd's op zijn naam, reist "Slam Allen" kriskras over de hele wereld en speelt hij festivals van Argentinië tot New York, van Italië tot Florida, van Zwitserland tot Chicago en ook zo maar naar "KTBA" in Vlierden.

In 2010 kreeg Slam Allen de onderscheiding door Norwegian Cruise Line gekozen te worden voor de inaugurele lancering van de Norwegian Epic, en de officiële "Fat Cats"-huisband - de eerste fulltime Blues and Soul-artiest op een National Cruise Line. Met Slam aan het roer ontwikkelde de band al snel een ongelooflijke verstandhouding met de gasten. Zes avonden per week wilden mensen vermaakt worden en Slam leverde 5 jaar lang zijn unieke entertainment! Vandaag zet Slam Allen een nationale en internationale missie voort om zijn publiek te vullen met vreugde, geluk en liefde.

Openen deed "Slam Allen" met "All Because Of You" uit zijn album "Feel This Blues" uit 2015, en meteen voelden we ons in Beale Street Memphis. Wanneer hij daarna er nog eentje van Freddie King in smijt begint m'n achting voor deze nobele onbekende alleen maar te stijgen. Een mix van soulblues en blues wordt hier zomaar de zaal in geslingerd.

Met nummers als "When I First Met You Baby", Freddie's "I'm Tore Down" en Jimmy Reed's "Baby, You Don't Have To Go" begonnen we het Pascal al kwalijk te nemen dat hij deze ruwe diamant zo lang verborgen hield voor ons. Met daarna een stukje legacy van Muddy Waters voelde het wel of het sterke begin kon niet worden vol gehouden. "Mojo Working" en "Mannisch Boys" zijn op zich knappe bluesnummers waarmee we zijn opgegroeid maar toch wil ik persoonlijk terug naar Memphis. Door deze nummers kwam Victor Puertas achter zijn keyboard uit en nam de Mississippi saxofoon ter hand.

Dan maar een stukje "Stones" zal hij hebben gedacht en zo kregen we "You Can't Always Get What You Want" en "Miss You" te verwerken. Terug even op peil dan met Chuck Berry's zijn epos over Beethoven en Little Milton's "The Blues Is Alright" al zullen we dit nummer hier altijd vereeuwigen met Gary Moore. Memphis was toen al heel ver weg. "MC" Martin kon deze Slam Allen toen niet laten vertrekken zonder bisser en zo kregen we nog een LP versie van Prince zijn "Purple Rain", een nummer dat ook terug te vinden is op Slam Allen zijn album "Feel These Blues". Niet slecht deze Slam Allen maar toch een beetje mixed feelings. Ja we zijn al zo verwend hé!

Als laatste op deze laatste zondag van het clubseizoen staat er nog "Alan Haynes" op de affiche. Voor mezelf ook nog een onbeschreven blad al heb ik al wel enkele nummers kunnen horen van deze Strat-virtuoos. Alan Haynes is afkomstig uit Dallas Texas en uiteraard kan je in zijn CV ook SRV vinden. Alan wordt dan ook bij de Kings of Strings gerekend en met hem staan hier ook Bjarn R Rask en Mathias Rindom op het podium.

Een enorme interactie moet je van deze Alan Haynes niet verwachten want deze gitarist leeft als het ware in zijn virtuositeit terug getrokken op het podium. Instrumentale dwalingen zonder weerga kan je wel krijgen en zo opent hij met twee instrumentale nummers. Wanneer hij dan vocaal nog eens aanzet met "Help Me" van SBW moet je het nageven dat hij ook nog eens een mooie klankkleur heeft.

Zijn Texas shuffles gaan ook gepaard met een interludium van onwaarschijnlijk knappe instrumentale kunstjes. Daar tussen door brengt hij ook wel nummers als "Tramp" die je haast niet meer herkent of "Houston Blues" uit zijn album "Live at The Big Easy". Als afsluiter van toch een zware namiddag kan dit best tellen. In oktober openen ze hier terug met onze eigenste "Bluesbones" samen met Sean Chambers. Overdonderd door dit stukje magistraal gitaarwerk wordt het ook stilaan tijd om te vertrekken. Nog Groetjes uit Noord-Brabant...